Περιμένοντας στην κρύα σειρά για το συσσίτιο, παρατηρώ τα ανθρώπινα απομεινάρια μπροστά μου. Εκεί, την πρωτοβλέπω, να στέκεται, με κατεβασμένο το καστανό κεφάλι της, σα να ντρέπεται. Την καταλαβαίνω. Έτσι νιώθω κι εγώ κάθε φορά που περιμένω να με ταΐσουν. Κάπως, βρισκόμαστε να καθόμαστε μαζί στον ίδιο πάγκο, να τρώμε σιωπηλά. Την ακούω να κλαίει. Απλώνω το χέρι μου να ζεστάνω την καρδιά της. Ρίχνει φως με τα μάτια της, στα σκοτάδια της ψυχής μου. Λέμε τα ονόματά μας. Είναι σα να γνωριζόμαστε από πάντα. Μόλις τελειώνουμε το γεύμα μας, της προτείνω να πάμε στο αγαπημένο μου μέρος. Ένα αίθριο με γυάλινο θόλο, στην κοιλιά ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου. Εκεί μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας. Διαπιστώνουμε πως η ζωή δε σε ρίχνει τυχαία στο δρόμο. Υπάρχει μια σειρά γεγονότων που σε οδηγεί στο μηδέν. Εκείνη, έχει σταματήσει το κλάμα κι εγώ θαρρώ πως μόλις βρήκα το νόημα της δικής μου ύπαρξης κι έναν λόγο να παλέψω. Μέχρι τώρα, μόνος μου, χωρίς κανένα σκοπό, αφέθηκα στην αυτοκαταστροφή. Μαζί της γίνομαι δυνατός κι εκείνη κουρνιάζει στην αγκαλιά μου. Στεγάζουμε την αγάπη μας στον παλιό σκαραβαίο, που έμενα εγώ. Περνάμε τις μέρες οργανώνοντας την επιβίωση μας και τα βράδια ζωγραφίζουμε το μέλλον. Δεν είναι εύκολο, όμως είναι πιθανό. Εκείνη αγαπά τα λουλούδια κι εγώ, μπορώ να κάνω τον κηπουρό. Έρχεται η άνοιξη και άνθρωποι που έχουν αυλές μας δίνουν την ευκαιρία στην αξιοπρέπεια. Έτσι, κάποτε, καταφέρνουμε να νοικιάσουμε μία υπόγεια γκαρσονιέρα. Η αρχή έχει γίνει. Η πορεία είναι στο χέρι μας κι έχει χρώμα κίτρινο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου