Σε όλη την καραντίνα, παρέα μου κράτησε η θύμηση ενός μέρους, χιλιολατρεμένου. Η περιοχή της Αιγιαλείας, αν και δεν είναι γενέτειρά μου, με έχει κάνει να αισθανθώ, πως έχω κι εγώ χωριό.
Κάθε που αγχώνομαι και κάτι με δυσκολεύει, ο νους μου τρέχει σε αυτόν τον τόπο, που είναι πνιγμένος από μυρωδιές και λουλούδια και η θάλασσα γλύφει το γυαλό. Βουνό και θάλασσα σμίγουν με τέτοια χάρη που δύσκολα οι επισκέπτες θα θελήσουν να αφήσουν αυτήν την ομορφιά για να γυρίσουν πίσω στην πόλη που βράζει.
Μα πιο πολύ απ΄όλα, η καρδιά μου πεταρίζει, με αυτές τις ροζ σκάλες, που δύο μικρά ποδαράκια ανεβαίνουν με νάζι ή κουρασμένα από τις βουτιές, ακολουθώντας τα βήματα του γονιού που προπορεύεται για να καταλήξουμε όλοι μαζί, στον δικό μας παράδεισο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου