29/9/41 Οι Γερμανοί συγκεντρώνουν, σε ένα σημείο, έξω από την πόλη του Κιέβου, στο Μπάμπι Γιαρ (το φαράγγι της γιαγιάς), χιλιάδες Εβραίους. Οι ναζί, έχουν στήσει μία παγίδα θανάτου για τους ανυποψίαστους ανθρώπους. Εκεί, θα εξόντωναν συστηματικά, Εβραίους, Ρομά, αιχμαλώτους πολέμου, ανάπηρους, για τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι το τέλος του πολέμου. Η ηρωίδα του βιβλίου «Εγώ θα ζήσω», Ντίνα Πρανίτσεβα, υπαρκτό πρόσωπο, εβραία και η ίδια, συνοδεύει τους γονείς της πιστεύοντας ότι θα τους απελάσουν κι εκείνη θα μπορέσει να γυρίσει σπίτι της, στα παιδιά της:
«Σαστισμένη βλέπω ανθρώπους να πέφτουν κάτω ουρλιάζοντας και να τους σηκώνουν τα σκυλιά, δαγκώνοντάς τους, ξεσκίζοντας ρούχα και σάρκες. Κάποιοι δεν κατορθώνουν να σηκωθούν και τους ποδοπατούν οι επόμενοι. Ανάμεσά τους βλέπω κι έναν γείτονά μας, που κλαίει όπως όλοι. Ο κόσμος φτάνει μπροστά από τους Ουκρανούς αστυνομικούς που τους διατάζουν και τους υποχρεώνουν ή τους γδύνουν οι ίδιοι τελείως, χωρίς καν να τους αφήσουν τα εσώρουχά τους. Έτσι γυμνούς και ξεντροπιασμένους, τους χτυπούν όπου βρουν, στα χέρια τους έχουν σιδηρογροθιές. Τους κλωτσούν. Χωρίς τους δικούς μου, βλέποντας αυτό το θέαμα που μοιάζει με ταινία, όλα γίνονται μαύρα στο κεφάλι μου. Πανικοβάλλομαι. Γιατί τέτοιος σαδισμός; Από που έχει ξεχυθεί αυτό το μίσος; Όλο μου το είναι πια καταλαβαίνει ότι δεν πρέπει να συνεχίσω. Είναι τελικά μία παγίδα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου