Στην πορεία καταλάβαινα ότι έφερνα ένα «ξελαμπικάρισμα» στη ζωή των άλλων. Ένα προχώρημα. Η συνάντησή μου μαζί τους δεν ήταν καθόλου τυχαία. Σαν μετά από εμένα, να έβλεπαν πιο καθαρά. Μόνο εγώ αισθανόμουν πιο μπερδεμένη.
Μετά κατάλαβα πως έπρεπε να ερμηνεύσω τη μέρα που γεννήθηκα. Δεν είχα έρθει στον κόσμο για να φωτίσω μόνο τις ζωές των άλλων. Τα φώτα έπρεπε να στραφούν και να παραμείνουν αναμμένα και στη δική μου ζωή. Έτσι, τώρα πια, φροντίζω να φωτίζω τα δικά μου σκοτάδια. Να παρατηρώ τον δικό μου δρόμο. Αφήνω τα φώτα αναμμένα. Κάποτε φοβόμουν την έκθεση, τώρα πια δε με νοιάζει. Τελικά, ο δρόμος για το φως, περνά από το σκοτάδι.
Μόνο έναν φόβο έχω: το ρεύμα που ακρίβυνε! Άει στο καλό! Λεπτά υπάρχουν! Ναι, γιατί όταν έχουμε το χρόνο, έχουμε τα πάντα. Ο χρόνος είναι χρήμα. Προλαβαίνουμε! Να τον κάνουμε ό,τι μας γουστάρει. Θα το κάψουμε. Και το ρεύμα και το πελεκούδι και τα κεριά θα σβήσω! Μέχρι όσα μου γράφει. Κι ας τα πληρώσω ακριβά! Όλα πλούσια τα θέλω στη ζωή μου. Οι τσιγκουνιές δε μου αρέσουν. Πολύ αγάπη, πολύ γέλιο, πολύ προσφορά, πολύ δόσιμο, πολλές αγκαλιές, πολύ φροντίδα, πολύ νοιάξιμο, πολύ τρέλα!
Μια αρρώστια, μπόλικους χωρισμούς, αποχωρισμούς, καταστροφές κι επιστροφές και πολλές απώλειες μετά, η ζωή μου δίδαξε πως είναι ένας καρυοθραύστης. Μόνο τα σκληρά καρύδια δεν σπάνε. Κι έχω αλλάξει, από φανοστάτης του δρόμου νομίζω πως έχω γίνει ένα χαρωπό καρύδι. Σκληρό τσόφλι απ’ έξω, μαλακό και ωφέλιμο μέσα. Ένα καρύδι που τσουλάει στη ροή της ζωής, χοροπηδάει σε κάθε εμπόδιο και προσγειώνεται αριστοτεχνικά στις λακούβες, κάνοντας «πλαφ» στα λασπόνερα! Όχι μόνο πια, αλλά τριπλάσιο. Όχι στην αφάνεια, αλλά στην επιφάνεια. Όχι στη σκιά, αλλά στο φως! Εύχομαι το φως να τρυπώσει απ΄όλες τις χαραμάδες στο βάθος της ύπαρξής μας και να μικρύνει τις σκιές που μας κρατούν σκιαγμένους! Λάμπα πενήντα κηρίων; Και στα εκατό παρακαλώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου